పరవశ 

మానస చామర్తి కవిత్వం

చీకటి విప్పిన వెలుగుల మూటలు

చూడలేని వాళ్లంతా వాదించుకుంటారు,

ఆకాశమూ అర్ణవమూ

ఏనాటికైనా ఎలా కలుస్తాయని. 

---

బయట అదే ముసురు. 

అదే గాలి, లోపల గుబులూ

గిలిగింతా

----

ఉండచుట్టుకు పడిపోయిన వేల కాగితాల లోపల

ఎవరికీ ఎన్నటికీ చేరని భావంలా,

నాలోపల,

నువ్వలాగే!

----

ఆకాశమంతా

కెంజాయ మెరుపులు

చెక్కిలి గిల్లి నవ్విందెవ్వరు?

---

శరన్మేఘం తన తెలుపుచీరను

ఆకాశం మీద ఆరేసుకుంటుంది

వెన్నెల వలువల్లో తాను వెలిగిపోతూ

నల్లబడ్డ నన్ను చూసి నవ్వుకుంటుంది